Kategoria: historia

Syn: Henryka II Plantageneta i Eleonory Akwitańskiej
Urodzony: 8 września 1157
Zmarły: 6 kwietnia 1199
Król Anglii od 1189 – 1199.

Znany jest z popularnej literatury jako romantyczny i pełen cnót rycerskich. W noweli Sir Walter Scott opisał jak Król spotyka się ze sławnym Robin Hoodem i ułaskawia wszystkich banitów. Jest to raczej fikcja literacka, bo do dnia dzisiejszego nie udało się udowodnić, że Robin istniał w rzeczywistości.
A jaki był w rzeczywistości król Ryszard?

Akwitania

Historia jest bardzo ciekawa i zaczyna się od matki Eleonory. Po śmierci ojca, Wilchelma X w 1137, była właścicielką Akwitanii – największej i najbogatszej prowincji francuskiej. I z tego powodu była łakomym kąskiem dla wszystkich władców. Dlatego wyszła za mąż za Króla Francji Ludwika VII. Nie było to szczęśliwe małżeństwo. Król był bardzo zazdrosny i woził ją ze sobą na wyprawy wojenne i krzyżowe. Postanowili się rozwieść, jednak papież nie dał im rozwodu, a nawet zmusił do wspólnego sypiania ze sobą. Dopiero pięciu arcybiskupów udzieliło rozwodu i Akwitania z powrotem wróciła do włości Eleonory.

Nie czuła się bezpieczna z takim majątkiem. Mogła być porwana i siłą zmuszona do małżeństwa dla majątku. Dlatego szybko zaproponowała swoją rękę Henrykowi II Królowi Anglii. Pobrali się i mieli wspólnie kilkoro dzieci. Nie było to szczęśliwe małżeństwo. Król Henryk nie był jej wierny.

Książe Ryszard nie był pierwszym synem dlatego nie pretendował do roli Króla Anglii. Królem miał zostać najstarszy brat Ryszarda i to on został przy ojcu aby się szkolić w trudnej roli bycia władcą. Dla niego zaś zaplanowali aby zarządzał włościami matki. Dlatego królowa Eleonora zabrała go i wyjechali do Akwinu aby przysposobić syna do bycia księciem tej Francuskiej krainy. Wychowywała go głównie matka – dlatego poznał sztukę i poezję. Uczył się śpiewać i codziennie też chodził do kościoła. By jednak być twardym szkolono go także w sztuce wojennej na rycerza. Czytał dużo i chciał być niczym król Artur i jego rycerze – by walczyć w obronie słabszych.

Jednak życie – nawet tych bogatych z wielką władzą to nie jest bajka i w jego życiu było wiele przykrych chwil.

Miał się ożenić z Hrabiną Alicją, która miała dosyć spory majątek, i nawet się zaręczyli, ale zaręczyny zostały zerwane, gdyż ojciec, Król Henryk II też miał ochotę na jej majątek i nie tylko.

Młody Ryszard wziął też udział w buncie przeciw ojcu aby zrzucić go z tronu. Henryk I jednak był bardziej doświadczony, szybko i sprawnie pokonał buntowników. Pojmał i uwięził matkę Ryszarda aby zmusić go poddania. Jednym z warunków było zgładzenie wszystkich baronów którzy poparli Ryszarda w tym buncie. Wyruszył więc do Akwinu na wojnę i wyrżnął wszystkich sprzyjających mu Baronów.

Trzecia wyprawa krzyżowa

Po drodze do ziemi świętej Król Ryszard walczył na Sycylii, podbił Cypr. Po roku czasu dopłynęli do pozostałych wojsk krzyżowców oblegających Akkę. Po długim oblężeniu i miasto poddało się.

Aby zniechęcić pozostałych obrońców innych arabskich miast i aby oszczędzić na wyżywieniu dla jeńców, król Ryszard kazał ich zgładzić około 2500. Wśród nich były kobiety i dzieci.

Zostało mu jeszcze 3000 jeńców i zaczął pertraktować warunki kapitulacji. Muzułmanie spełnili większość postulatów, ale nie mogli dostarczyć krzyża na którym zginą Jezus. Dlatego zebrał 2700 saracenów i kazał ich ściąć na przedpolach Akki. Żołnierze ścinali im głowy i rozpruwali brzuchy w poszukiwaniu połkniętych kosztowności.

uwięziony

Wracając z wyprawy krzyżowej okręty zaskoczyła zła pogoda i statek rozbił się u wybrzeży Akwilei. Zmusiło to Ryszarda i jego drużynę na podróż drogą lądową. Przebrany za templariusza wędrował przez Europę Środkową. Legenda mówi, że został rozpoznany po swojej bujnej brodzie. Został złapany pod Wiedniem i uwięziony przez Leopolda z Austrii.

Aby wykupić króla z niewoli – opodatkowano kościół i skonfiskowano jego majątek. Matka 80lat osobiście zawiozła, około 100 000 funtów srebra i wykupiła syna.

Dlaczego Król Ryszard I jest ważny dla Anglików.

Stojąc przed Pałacem Westministerskim zawsze nachodzi mnie refleksja dlaczego temu Królowi postawiono pomnik? Czym się zasłużył?

Studiując historię jego życia i panowania można doszukać się wielu okrutnych i ohydnych czynów które były dokonywane z jego rozkazu.

Mordował wielu możnych buntowników, a to tylko dlatego, że miały skarbce pełne kosztowności.

Z tego samego powodu eksterminował całe rodziny żydowskie, z jego rozkazu mordowano nie tylko mężczyzn, ale kobiety i dzieci.

Zbuntował się przeciw ojcu i chciał go zamordować aby zdobyć wcześniej tron.

Na wyprawie krzyżowej siłą podbił Sycylię i Cypr, a na ziemi świętej zdobywał kolejne warownie i tysiącami mordował pojmanych więźniów. Z tego powodu miał przydomek DIABEŁ.

Na temat jego seksualności też krąży wiele legend. Opisane jest jak sypiał z Księciem Filipem. Jednak nigdy nie spalili go za sodomię, jak to często bywało w tamtych czasach, ponieważ nigdy tego nie udowodniono. Poza tym w średniowieczu wielu rycerzy spało ze sobą w jednym łóżku, gdyż tak było cieplej.

Do samej śmierci nie nauczył się języka Angielskiego. Mówił tylko po francusku. Bardzo często żartował, że jeśli ktoś by mu zapłacił odpowiednią kwotę to sprzedałby Londyn. Przebywał w nim sporadycznie.

Jednak w umysłach Anglików jawił się jako honorowy rycerz. Często był tak przedstawiany przez bardów i poetów. Bezwzględnie rozprawiał się z wieloma wrogami Anglii. Wystarczyło tylko by miał „pełną sakiewkę” lub ziemie strategiczne.

Zwiedzanie Londynu to jak odkrywanie książki pełnej niesamowitych opowieści, a jedną z nich jest legenda o Boudice, królowej, która miała trochę inny sposób radzenia sobie z problemami niż dzisiejsi politycy. Bo kiedy Rzymianie zaczęli jej mieszać się w sprawy rodzinne i źle traktować jej córki, Boudica stwierdziła, że nie będzie składać skarg ani pisać oficjalnych listów. Zamiast tego chwyciła za rydwan, zebrała armię i ruszyła w trasę po Rzymianach jak na porządny koncert rockowy, z taką energią, że nawet Cezar pewnie pomyślał, że to trzęsienie ziemi!

Więc jeśli zaczynasz zwiedzanie Londynu, zacznij je od Westminsteru i pomnika Boudiki. Wyobraź sobie, że ona tam nadal stoi na swoim rydwanie, gotowa rozwiązywać problemy na sposób „wywróć wszystko do góry nogami”. To jest doskonały przykład tego, że Londyn to miasto, w którym historie pełne są silnych postaci, które wiedziały, jak zrobić prawdziwe wejście… dosłownie!

A kto wie, może na twojej trasie po Londynie znajdziesz w sobie trochę Boudiki i zamiast iść za tłumem turystów, wsiądziesz na swój własny rydwan (albo może po prostu metro) i ruszysz w miasto z takim samym zapałem jak ona!

Historia

Rzymianie, podczas swoich podbojów, często stosowali strategię opartą na okupacji, a nie brutalnym podboju. Zamiast mordować ludność i władców zdobywanych ziem, przejmowali kontrolę nad terytorium, narzucali swoje prawo i zbierali haracz, wzbogacając Rzym kosztem lokalnych społeczności. Jednym z kluczowych elementów rzymskiej dominacji było wprowadzenie prawa rzymskiego, które miało ścisłe zasady dotyczące dziedziczenia — przede wszystkim dziedziczenie tronu przez męskiego następcę.

Król Iceni, Prasutagus, rządzący wschodnią Anglią, miał tylko jedną spadkobierczynię — swoją żonę Boudikę i ich dwie córki. W swoim testamencie król próbował zabezpieczyć przyszłość swojego królestwa, dzieląc swoje ziemie między swoje córki a cesarza rzymskiego, w nadziei, że ten kompromis pozwoli jego rodzinie przetrwać. Niestety, Rzymianie mieli inne plany.

Po śmierci Prasutagusa, Rzymianie nie uznali testamentu i zamiast tego brutalnie zajęli jego ziemie. Boudika została upokorzona i pobita na oczach swoich ludzi, a jej córki były brutalnie zgwałcone przez rzymskich żołnierzy. Te akty przemocy i niesprawiedliwości wywołały w niej gniew i chęć zemsty. Postanowiła stanąć na czele buntu przeciwko okupantom.

Boudika szybko zaczęła zbierać sojuszników wśród innych plemion brytyjskich, takich jak Trynowantowie, którzy podobnie jak ona cierpieli z powodu rzymskiej okupacji i wyzysku. Jej charyzma i determinacja sprawiły, że tysiące wojowników zgromadziło się pod jej dowództwem. Płonący gniew i poczucie krzywdy zjednoczyły Brytów przeciwko wspólnemu wrogowi — Rzymianom.

W 60 lub 61 roku naszej ery Boudika poprowadziła swoje siły na rzymskie kolonie w Brytanii, a jej pierwszym celem stało się miasto Camulodunum (dzisiejsze Colchester), które zostało doszczętnie zniszczone. Po zdobyciu miasta, jej armia skierowała się na Londyn (Londinium) i Verulamium (dzisiejsze St Albans), paląc je doszczętnie. Mówi się, że w czasie tych ataków zginęły dziesiątki tysięcy Rzymian i ich sprzymierzeńców.

Boudika została uznana za prawdziwą władczynię Brytanii, symbolizując walkę o wolność i niezależność Brytów przeciwko rzymskiemu ciemiężeniu. Niestety, pomimo początkowych sukcesów, bunt Boudiki nie mógł trwać wiecznie. Rzymianie, pod wodzą gubernatora Gajusza Swetoniusza Paulinusa, szybko się zreorganizowali i przygotowali do decydującej bitwy.

Do starcia doszło w miejscu, które Rzymianie wybrali strategicznie — na wąskim polu otoczonym lasem, gdzie brytyjska przewaga liczebna nie mogła zostać w pełni wykorzystana. Choć Brytowie walczyli z ogromną determinacją, ich siły zostały rozgromione przez dobrze zorganizowaną rzymską armię. Po klęsce Boudika, nie chcąc wpaść w ręce wroga, popełniła samobójstwo, pijąc truciznę.

Bunt Boudiki został brutalnie stłumiony, a Rzymianie odzyskali kontrolę nad Brytanią. Mimo to jej legenda przetrwała wieki, a sama Boudika stała się symbolem walki o wolność i niezależność. Jej determinacja, odwaga i tragiczny los uczyniły z niej jedną z najważniejszych postaci w historii Brytanii, inspirując kolejne pokolenia do stawiania oporu przeciwko opresji.

Pomnik w Londynie.

Pomnik Boudiki znajduje się na Westminster Bridge w Londynie, tuż obok Pałacu Westminsterskiego, siedziby brytyjskiego parlamentu. Przedstawia Boudikę stojącą na rydwanie bojowym, ciągniętym przez dwa konie, z wyciągniętymi rękami, które zdają się inspirować do walki. U jej boku znajdują się jej dwie córki, co dodatkowo symbolizuje jej rolę jako matki walczącej o przyszłość swojego ludu.

Ten imponujący monument został zaprojektowany przez brytyjskiego rzeźbiarza Thomasa Thorneycrofta. Prace nad posągiem rozpoczęły się już w latach 50. XIX wieku, jednak ze względu na złożoność i koszty projektu jego ukończenie zajęło wiele lat. Pomnik został oficjalnie odsłonięty dopiero w 1902 roku, już po śmierci samego Thorneycrofta.

Rzeźba ta jest hołdem dla Boudiki jako symbolu oporu i siły Brytów w obliczu rzymskiej opresji. Sama koncepcja pomnika podkreśla heroizm i determinację królowej Iceni, która nie zważając na przeciwności losu, stanęła do walki przeciwko jednemu z najpotężniejszych imperiów tamtych czasów. Ciekawostką jest to, że choć Boudika była postacią historyczną, przez długi czas jej historia była mało znana i doceniana, a dopiero w XIX wieku zyskała status bohaterki narodowej.

Pomnik Thorneycrofta na Westminster stał się jedną z najbardziej rozpoznawalnych rzeźb w Londynie, upamiętniającą nieugiętą postać Boudiki i jej niezłomny duch walki o wolność.

Media.

W filmie „Boudica” (znanym również jako „Warrior Queen”) z 2003 roku w reżyserii Billa Andersona, rolę królowej Iceni zagrała Alex Kingston. Produkcja ta starała się oddać ducha jej buntu przeciwko Rzymianom, chociaż budżet i efekty specjalne mogłyby być bardziej imponujące w porównaniu z dzisiejszymi standardami. Informacje o filmie: >>LINK<<

Film „Boudica” (znany także jako „Boudica: Queen of War”) z 2023 roku to brytyjski dramat akcji w reżyserii Jesse’ego V. Johnsona, z Olgą Kurylenko w roli głównej. Opowiada historię celtyckiej królowej Boudiki, która po śmierci swojego męża, Prasutagusa, prowadzi bunt przeciwko Rzymianom w Brytanii. Film miał premierę na platformach Amazon Prime Video i Netflix pod koniec października 2023 roku. Więcej informacji znajdziesz na. Informacje o filmie: >>LINK<<