Brutus Trojański (znany również jako Brutus z Troi) jest postacią legendarną, której historia wywodzi się z mitologii brytyjskiej i średniowiecznych kronik. Według legend, Brutus był potomkiem Eneasza, bohatera trojańskiego, który po upadku Troi wyruszył w podróż, by znaleźć nowe ziemie. Jego historia jest ściśle związana z założeniem Brytanii, a w szczególności Londynu, który według legendy miał nazwać Troja Nowa lub Trinovantum.
Pochodzenie i tło legendarne
Brutus był wnukiem Eneasza, synem Silviusa, co czyniło go potomkiem trojańskich bohaterów. Jego przydomek „Trojański” nawiązuje do jego rzekomego pochodzenia od mieszkańców Troi. Historia Bruta jest związana z rzymską i grecką mitologią, a jego losy zostały później zaadaptowane przez średniowiecznych kronikarzy jako fundament mitologii brytyjskiej.
Przepowiednia i wygnanie
Według legend, Brutus już od narodzin miał pecha. Przepowiedziano mu, że będzie przyczyną śmierci swoich rodziców. Rzeczywiście, jako młody człowiek przypadkowo zabił swojego ojca podczas polowania na dzika. Po tym tragicznym incydencie został wygnany z Italii. Wędrując po świecie, zebrał grupę trojańskich uchodźców, którzy do niego dołączyli.
Podróż i osiedlenie w Brytanii
Brutus wyruszył na poszukiwanie nowej ojczyzny dla swojego ludu. Po wielu przygodach, które obejmowały spotkania z różnymi narodami i plemionami, w końcu dotarł do wysp Brytanii, które były wówczas zamieszkałe przez olbrzymy. Według legend, Brutus pokonał olbrzymów i ustanowił nową siedzibę dla swojego ludu, nadając wyspie nazwę „Brytania” od swojego imienia. Uważa się, że założył miasto Londyn, które nazwał „Troja Nowa” (Trinovantum), w hołdzie dla zniszczonego miasta Troi.
Brutus jako przodek brytyjskich królów
Brutus Trojański uznawany jest za pierwszego króla Brytanii i przodka całej linii brytyjskich monarchów. Według średniowiecznych kronik, z jego linii pochodzili mityczni władcy Brytanii, tacy jak król Lear (znany z legendy, na której oparta jest sztuka Szekspira) czy król Artur. Brutus miał także trzech synów: Locrinusa, Cambera i Albionusa, którzy mieli rządzić odpowiednio w różnych częściach Brytanii — Locrinus w Anglii, Camber w Walii, a Albionus w Szkocji.
Historia literacka i źródła
Historia Bruta Trojańskiego została spopularyzowana przez dzieło „Historia Regum Britanniae” (Historia Królów Brytanii) autorstwa Geoffreya z Monmouth, napisane w XII wieku. Geoffrey z Monmouth opierał się na wcześniejszych legendach i przekazach, ale jego dzieło miało ogromny wpływ na rozwój brytyjskiej tożsamości narodowej. Choć dzieło to jest uznawane za literaturę legendarną, a nie za historię faktograficzną, to historia Bruta stała się fundamentem dla wielu późniejszych opowieści o początkach Brytanii.
Historyczna weryfikacja
Nie ma dowodów historycznych na istnienie Bruta Trojańskiego, a większość historyków uważa go za postać całkowicie legendarną. Jego historia jest bardziej mitem niż rzeczywistością, ale miała ogromne znaczenie symboliczne dla średniowiecznych Brytyjczyków, którzy chcieli stworzyć swoje pochodzenie związanego z wielką cywilizacją Troi.
Znaczenie legendy o Brucie Trojańskim
Legenda o Brucie Trojańskim miała na celu powiązanie historii Brytanii z heroizmem i szlachetnością starożytnej Troi. Była również sposobem na wzmocnienie pozycji Brytanii jako kraju o długiej i chwalebnej tradycji, sięgającej czasów starożytnych. Związek z Troją miał nadać brytyjskim władcom legitymację i prestiż, a także uzasadniać ich roszczenia do wielkości i potęgi.
Podsumowanie
Brutus Trojański jest postacią symboliczną, która odegrała kluczową rolę w tworzeniu mitologii narodowej Brytanii. Jego legenda ukazuje marzenie o potędze i świetności, a także o początkach narodu zrodzonego z wielkich bohaterów Troi. Choć jego historia jest mitem, to inspiruje i wzmacnia poczucie dumy z bogatej przeszłości brytyjskiej kultury.
Dodaj komentarz